Şiir: Ey Çınar!

Ey çınar! Biliyorum büker belini bu yük.
Ezilirsin altında unuttuğun sırların,
Secdeler gibi aziz, kubbeler kadar büyük;
Hasretiyle tutuşup yandığın asırların.

Ağlayan çocukların bir gün dev olduğuna,
Kaç defa battığına parlayan güneşlerin,
Şahitsin çiçeklerin nasıl da solduğuna,
Kül olduğuna sönmez sanılan ateşlerin.

Hatırla koca çınar! Hatırlamak zamanı
Kökünü kurutan el, kırılan dikenlerin…
Meydanda dans var tamam, kimler çalar kemanı?
Gece zehir mi döker gündüz ter dökenlerin?

Neslin bile bilmemiş, anlamamış derdini.
İçini lif lif yemiş, bakıp büyüttüklerin.
Neydi aşkla koşturan, ölüme her ferdini?
Sana kalkan baltaya sap olmuş kütüklerin.

Ey mukaddes çınarın ince ince kolları!
Bırakıp fitneleri olmak için yekpare,
Denemeli bu gövde daha hangi yolları?
Kaç can daha ölmeli, düşmeli kaç minare?

Kökten tepene kadar, seni bürümüş de kar,
Hâlâ mı sönmez yakar, fitnelerin ateşi?
Aynı yere secdemiz, önümüzde aynı yar.
Kucaklamaz, sevmez mi bir gün kardeş kardeşi?

Umutsuz mu olmalı? Etrafımız dört duvar.
Biz yokken yaşandı da bitti mi son baharın?
Ama yok! Bu duvarların ardında bir bahar var.
Geride kalan senin hüzünlü sonbaharın.

Biliyorum sancılar boşa değil ey çınar!
Güneşin doğumuna sayarım ben sancımı.
Unutulmuş vâdide kurumamış bir pınar,
Köklerimizi besler, yeşertir inancımı.

Gür olacaksın tekrar, tekrar bir olduğunda.
Kökün yerde sımsıkı, başın yukarda dimdik;
Uzamaya başlayıp, tekrar gür olduğunda;
Açacaksın zulmette nûrunla birçok gedik.

Şimdi ben umuda aç, sen umuda gebesin.
Doğmaz mı hâlâ nurda karanlığı boğacak?
Çalışıp kazanacak sensin, tek sen ebesin.
İnan, çalış, dua et; ne güneşler doğacak!

Ben, kendi savaşını bile daha yenmeden,
Sana nasihat veren, bir aciz laf cambazı.
Sen, içinde cevherler saklı eşsiz bir maden.
Çıkarmayı istersen; anla, sev Kelâmbaz’ı